Uit mijn omgeving bij een merk ik steevast dat mensen achteraf spijt hebben van wat vooral niet gezegd of gedaan is. Het ontbreken van HET laatste gesprek. Spijtig…. en nadien natuurlijk onomkeerbaar.

Het omzeilen, negeren en ontkennen van het woord en de term ‘doodgaan’ of  ‘vertrekken ligt voor de hand, al hoort dit zo niet te zijn, want het IS on-losmakelijk een onderdeel van het leven.

Helaas heeft onze westerse cultuur deze mentaliteit in onze gedachtengang vastgeroest.

Daarom willen we vooral dit wrang gevoel, deze brok in de keel proberen te milderen. Generaties lang zal het duren, maar we moeten ergens beginnen.

We merken alvast dat jongere mensen openstaan om het tij te keren en de achterhaalde opgedragen tradities achter zich te laten.

Zoals crematie destijds met grote ogen en veel commentaar werd aanschouwd, wordt het nu ingeburgerd omarmd en wordt er zelfs in veel grotere mate voor gekozen dan het kerkelijk begraven. En nu komt ook het resomeren (vriesdrogen) opdagen.

Er is dus ruimte voor vernieuwing en een openere gedachtengang, het is slechts een kwestie van tijd, maar laat ons nu juist stellen dat ’tijd’ hetgeen is wat we niet hebben..

Samengevat,
laten we er van uitgaan, dat het -eens zover- het natuurlijk
(altijd, wellicht) te vroeg zal zijn, maar ook als goed (genoeg) geweest aanschouwd kan worden.
Dat we dankbaar en met gemoedsrust achterom kunnen kijken..
Dat we meegegeven hebben wat we konden en dat dit vooral verder zal leven in wie ons gekend en bemind heeft.

Rep de moed samen, en laat ons dus over ziekte, vertrekken en alles wat daarbij hoort, gedachten uitwisselen, zaken overwegen, knopen doorhakken en SAMEN daarna liefdevol loslaten.
Want zoals iemand ooit zei: ‘Lef is het meervoud van léven!’
Dus, neem elkaars hand en lef om erover te beginnen praten.

Of contacteer ons, wij leiden je graag…